İnsan Karanlık

Ay dededir

Ve onca gök cismi arasında ay bizimdir

Güneşe bakarak konuşamazsınız

Ay sonsuz bir dinleyicidir

Hem bahar hem kış akşamlarına

Dedemin sakalları var

Babamın bıyığı

-ve devlet ananın sarıya boyanmış kısa saçları-

Canım sıkkın

Sokaklar çöp dolu

Ay doğsa da iki laflasak

Dedem gibi değil ama

Mevsimi de bilmiyorum zaten.

Ay suskun biz çaresiz gece karanlık

Bir iz gerek ışıktan

Ve ettigimiz laflardaki giz

Beynimi patlatacak duzeye erisince

Gunes arayisim bundandir

Çünkü gunes gelir ve

Gider karanlık

Güneş gerçeğin meydana çıkışıdır

Ayandır apaçıktır

Ama güneşe bakamazsın çıplak

Ay güzeldir gerçeği onda da görürsün ve

Bakarsın sakınmasız

Bakarsın gerçeği görürken konuşmaktan alıkoyulmadan

Belediye diyorum toplasa şu çöpleri

Ve kimse bir daha atmasa yerlere çer çöp bok püsür...

Daha temiz bir dünya müm...

Hayır hayır, hiçbir şey mümkün değil

Ve hiçbir şey bizim değil.

İki lafımızı dinledi diye

Bizim olur mu hiç ay!

Ya da yanına bizi yanaştırır mı hiç güneş!

Bizi aldatan bizden değildir,

Oysa ne zaman biri bize mevsimi sorsa

Biz hep yalan söylerdik.

Şimdi neden mi yalnızız?

Baktım karanlıkta ve karanlık değilken ortalik,

Doga gündüz gosterir kendini

insan karanlık.

Ve çöpleri yere atmamak en büyük göstergesi vatan sevdasinin

Şunu bilse vatan sevdalilari

Ama ben anlamam vatan sevdası falan

Ben insanın karanlığıni bilirim

Ve karşı konulmaz yalnızlık sevdasini

Çünkü ilk adımını attığı andan itibaren

Derin bir dünya telaşı

Evet gençler

Güneş ve ay ve diğerleri bir araya gelse

Örtemezler yalın gerçeği

Bütün bir dünya telaşesinin

Bütün bir yalnızlık meselesinin

O ölüme ilk adımların

Vatan sevgisi ya da düşmanlığının

Bütün bir gerçeklik merkezinden hareketle

Muallaktaki mutlakı aramaktan

Ve farkında olmadan aslında

O gerçeğe şahit olmaktan başka vasfımızın olmadığına

Ben değil

Dilim gözüm kulaklarım şahit olacaklar

Şüphem yok

Şahit olacaklar

fıstıkçı şahap

badi parmak

kirve 
kara kedi